ختنه ی زنان از دیدگاه مذاهب فقهی

واژه ی ختنه ی زنان، واژه ای عام است که شامل هر نوع قطع اندام تناسلی زنان می گردد: از سبک ترین درجه ی قطع اندام تناسلی یعنی از قطع غلفه (پوست روی کلیتوریس) تا برداشتن کلی یا جزئی کلیتوریس و لبهای کوچک فرج با یا بدون بریدن لبهای بزرگ فرج. ختنه ی زنان از جمله رسوم کهن پیش از اسلام است که دین اسلام با رعایت مسایل عرفی و بکارگیری «شیوه ی تدریجی» به تعدیل آن پرداخته است. فقها در بین انواع ختنه فقط برداشتن غلفه (پوست روی کلیتوریس) صرفنظر از نوع حکم آن به لحاظ وجوب، استحباب و مکرمت را جایز دانسته اند که از آن تعبیر به ختنه ی شرعی (سنت) کرده، ولی از انواع دیگر ختنه ها تعبیر به ختنه ی غیر شرعی (فرعونی) کرده اند. از سوی دیگر، سازمان های حقوق بشر و سازمان های هم سو با آن به وضع قوانین سختگیرانه ای بر ضد همه ی انواع ختنه پرداخته اند که در این میان بعضی از فقهای معاصر اهل سنت و امامیه با این دیدگاه متفق القولند. وجود گزارشات ضد و نقیض پزشکی درباره ی آثار مثبت و منفی ختنه ی زنان و ممنوعیت همه ی انواع ختنه از سوی طرفداران دیدگاه مخالف این عمل و نیز عدم توجه به مقاصد شریعت در بیان احکام شرعی ختنه ی زنان، پژوهش در این مقاله را ضروری می گرداند؛ بدین منظور در این مقاله پس از پرداختن به ماهیت ختنه ی زنان، دیدگاه مذاهب فقهی را درباره ی این موضوع بیان می کنیم.